(5 lat później) V Pierwsze spotkanie

Kolejna notka. W pełni napisana przeze mnie. Nie, nie przyznam się, że nie miałyśmy pomysłu jak pisać dalej, kiedy byli w 1. klasie, bo to nieistotne. Dziś może dodam jeszcze jedną notkę. Ogłaszam konkurs na tymczasową betę, bo moja betka znaleziona niedawno (dzięki Eileen) nie ma czasu na razie. ;) Także, kto chce być betą i będzie to robił w miarę dobrze, proszę pisać na huncwoci1@gmail.com . ;D ~Łapa

Remus Lupin, Syriusz Black, Peter Pettigrew siedzieli u Jamesa Pottera na werandzie.

- To były czasy – westchnął Syriusz.

- Czasy, kiedy byliśmy młodzi i niewinni – dodał James.

- Czy my kiedykolwiek byliśmy niewinni? – wtrącił Peter.

- Nie niewinni, tylko głupi – stwierdził Remus.

Siedzieli chwilę w ciszy. Każdy z nich wspominał chwile związane z Hogwartem.

- Ja chcę pełnię – mruknął Łapa.

- Kto chce, to chce – Lupin nagle zrobił się Ponury.

Od kiedy zostali animagami mogli dotrzymywać towarzystwa Remusowi podczas pełni.

- Luniaczku, uśmiechnij się. Spójrz na tę dziewczynę pod sklepem. Podobno preferujesz z takim typem urody, co? – Syriusz wskazał na dziewczynę, na oko w ich wieku. Miała sięgające pasa, lśniące, kruczoczarne włosy i bladą cerę. Stałą pod wyżej wymienionym budynkim i liczyła pieniądze.

- Idź do niej i zagadaj. Swoją drogą, nigdy jej nie widziałem tutaj. A przecież znam każdego w Dolinie – stwierdził Potter.

- Kto by chciał takiego jak ja? – spytał Remus.

- No wiesz, w sumie to jesteś ładny i w ogóle przystojny – pisnął Peter.

Pozostała trójka, jak na komendę, odsunęła się od niego.

- Gwizdek, jesteś pewien, że nie wolisz chłopaków? Od jakiegoś czasu wykazujesz duże zainteresowanie płcią męską – Łapa zzieleniał, Remus zrobił wielkie oczy, Potter dusił się ze śmiechu (tak naprawdę nikt nie wiedział dlaczego), a Glizdogon zarumienił się.

- E! Rogacz, co ty się tak śmiejesz? – spytał Syriusz.

- Bo… ta dziewczyna… kogoś mi przypomina… - wydusił James.

- Kogo niby? – Remus wzruszył ramionami.

- Nikogo, nikogo – Rogacz westchnął głęboko i uspokoił się.

Zauważyli, że dziewczyna idzie w ich stronę. Podeszła do nich i uśmiechnęła się lekko.

- Cześć, jestem Mil Nadows. Macie może pożyczyć 1.20? Muszę zakupy zrobić i mi brakło – zaśmiała się cicho – Ja i moje roztargnienie.

- Jasne, masz. Wprowadziłaś się niedawno? – spytał James, podając jej pieniądze.

- Dzięki. Tak, w sumie to dzisiaj. Może umówimy się tak, że ja zrobię zakupy, w domu chwilę pomogę i wrócę tutaj, by oddać Ci pieniądze?

- Ok. To my czekamy – James uśmiechnął się czarująco.

- To do zobaczenia – rzuciła i już jej nie było.

- Myślicie, że długo jej zejdzie? – spytał Syriusz.

- Skąd mogę wiedzieć? Co ja jestem? Trelawney? – odpowiedział James.

- No… w sumie to nie, ale biorąc pod uwagę pewne aspekty, niewiele ci do niej brakuje – zaśmiał się Syriusz.

Remus widząc, że zapowiada się na kłótnię, zaproponował spacer. Przyjęli tę propozycję z aprobatą. Ruszyli w stronę jeziora.

- James, kogo ci ona przypomina? – wypalił nagle Remus.

- Smarka.

- Jak to? Nie widzę podobieństwa – wtrącił Peter.

- Bo ty, Peter, jesteś zbyt… nieważne. Te włosy i w ogóle. Jak ją zobaczyłem, to od razu pomyślałem o nim. Zobaczycie, jeszcze się okaże, że to jakaś jego siostra, czy coś.

Spacerowali jeszcze jakiś czas. W końcu wrócili na werandę. Czekali jeszcze jakieś 10 minut i wróciła Mil. Wyjęła z kieszeni pieniądze.

- Jeszcze raz dzięki. Ta sprzedawczyni mnie nie lubi – westchnęła.

- Ona nikogo nie lubi – stwierdził James – Tak poza tym to jestem James Potter.

- Syriusz Black.

- Remus Lupin.

- Peter P-Pettigrew.

Dziewczyna nagle zaczęła na nich patrzeć podejrzliwie.

- Czy to wy jesteście tymi Gryfonami, na których tak wieszał psy Severus? – spytała ich.

- Jaki Severus? A! Smarkerus! – wypalił James – znaczy… eee… n-nie denerwuj się t-tak.

Widząc jej minę, sam Merlin by uciekał.

- Jeszcze raz powiecie tak na niego, to będziecie szukać swoich różdżek w pobliskim jeziorze – zagroziła.

- To ty jesteś czarownicą? – wtrącił Syriusz.

- Tak i na wasze nieszczęście będę w Gryffindorze.

- Jak to? – spytał Remus.

- No idę do Hogwartu. Dopiero w tym roku – stwierdziła.

- Dziwne. To tak można? – Syriusz nie rozumiał.

- Można, można. Przeprowadziłam się tutaj z mamą. Wcześniej mieszkałam we Francji – wytłumaczyła widząc ich zdziwione miny – Tam były trochę inne prawa. Na przykład można było używać czarów podczas wakacji. Tak bez czarów jest nudno. No i nie mogę mamie pomóc w porządkach. A dom babki nie należy do najlepszych. Dawno temu zmarła i od tamtej pory nikt tam nie mieszka.

Gdzieś z oddali słychać było kobiecy głos.

- Mil! Severus przyjechał!

- Dobra, muszę iść. Mój kuzynek przyjechał. Do zobaczenia – wstała, otrzepała spodnie i ruszyła w stronę jeziora.

- To Sma… Znaczy Snape jest twoją rodziną? – wypalił Syriusz.

- Tak. Kuzynem – uśmiechnęła się i już jej nie było.